Yanlış bir şehirdeyim.. Sen yoksun burda.. Sen olmadığın için güneş hiç yok. Hep soğuk.
Sokağın sonunda duruyorum. İkiye ayrılıyor yol. Biri sana gidiyor diğeri kendime. Birini seçmek zorundayım. Biliyorum, onlar bilmiyor.
İnandığım, bildiğim, uğruna yeminler ettiğim her şey beni bırakıp gidiyor. Sokağına adım atıyorum. Kendim bırakıyor beni. Bir adım atıyorum. Eskiden sevdiğim tüm adamlar sen oluyor. Hepsinin acısı toplanıp sende hayat buluyor. Bir şekilde ve bir nedenle dokunmalıyım sana biliyorum. İnanıyorum ki dokunsam ellerine tüm can yanmalarım bitecek.
Bir adım daha...
Başka bir şehirde tanımadığım bir adam elleriyle atlı karıncayı çekiyor. Yüzünde yorgunluk. Uzaktan bakıyorum. Dedem tutuyor ellerimden. Atlı karıncaya biniyorum. Dedeme el sallamak ne büyük mutluluk. Özgürüm o an. Annem haklıymış! İnsanlar uçabilir. Kanatlarım var benim.
Karanlık sokaktayım yine. Kaldırıma oturuyorum. Soğuk. Bir sokak kedisi geliyor yanıma. Kediler sevmez beni. Acıyor bana. Neden bu kadar yük var omzunda diye soruyor. Cevap vermiyorum. Kediler konuşmaz ki.
Rüzgar. Kokun. Rüzgarla kokun geliyor. Kokun rüzgarla geliyor ya da.
Gelmek zorundayım. Dokunmak zorundayım. Lütfen.
Bir kere nefesin nefesim olsa yetecek.
Sonra ölelim. Umurumda değil.
Ölelim.
Birlikte olacak işte.
Hep dediğin gibi. Hep dediğim gibi.
Yakmak istiyorum ellerini. Parmak izin kalmasın. Belirme gölgelerde bile.
Kalkıyorum. Ve bir adım.
Kim var orda?
Sen yoksun. Ben yokum.
Unuttum..
Ben öldüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder